Sylwia Ratajczak - Zderzenie kultur

Ten wpis będzie związany z moimi rodzinnymi wakacjami na Dominikanie, na które wybraliśmy się w grudniu.

Początkowo byłam przerażona 11-godzinnym lotem, ale na szczęście przebiegł bez szczególnych trudności: książka, muzyka, sen i jakoś zleciało. Powrót nie był już tak spokojny, bo zmiana klimatu i diety odbiła się na moim jelicie. Przez całą podróż do domu bolał mnie brzuch i musiałam często odwiedzać toaletę. Dodatkowo na dwie godziny przed lądowaniem mdłości i wymioty dopadły też mojego syna, co było dla mnie dodatkowym stresem. Pomijając ewentualne trudy podróży warto zobaczyć piękne karaibskie plaże z palmami, zanurzyć się w oceanie czy odbyć wycieczkę katamaranem po Morzu Karaibskim…

Na wspomnianym katamaranie miałam okazję poznać mężczyznę, który podobnie jak ja jest po operacji jelita grubego, ale stomii już nie ma. Drogę do zdrowia miał długą, bo przeżył ogromne komplikacje, a nawet sepsę i przeszedł w sumie siedem operacji. Mimo trudnych przejść potrafi cieszyć się życiem. A tak przy okazji to dodatkowy argument w dyskusji czy stomików jest dużo, czy mało… To świat jest coraz mniejszy, a swój znajdzie swego.

Dominikańskie plaże są przepiękne: Ich bały piasek przypominał mi kaszkę mannę, woda był przejrzysta (przede wszystkim ciepła), a nad wszystkim górowały palmy kokosowe, pochylające się w stronę morza. Lokalna kuchnia nie powaliła mnie na kolana. Najbardziej smakował mi tamtejszy rum J Widać organizm postanowił bronić się w ten sposób, bo tamtejsze bakterie postanowiły wydać wojnę moim. W końcu organizm uległ i dopadła mnie biegunka, z której wychodziłam z pomocą leków. Zgodnie z zaleceniami nie piłam wody z kranu, ale nie mogłam się oprzeć świeżym owocom i egzotycznym drinkom. Coś za coś :)

Poznawania wyspy nie ograniczyliśmy do plażowania z drinkiem z parasolką w dłoni. Chciałam też zobaczyć codzienne życie na wyspie. Korzystając z pomocy polskiego biura turystycznego na wyspie pojechaliśmy zwiedzać. Dominikańczycy żyją na pełnym luzie. Mimo że są bardzo wierzący mają inny kodeks zasad moralnych. Kobiety ubierają się bardzo wyzywająco, a każdy mężczyzna to macho. Kilkoro dzieci tej samej kobiety, a każde ma innego ojca? Tam nie budzi to zaskoczenia. Na ulicy zewsząd dobiega muzyka. Miałam wrażenie, że Ci ludzie po prostu cały czas się bawią. Jest w nich olbrzymi luz. Do tego umiejętność nieprzejmowania się oraz sprzyjający klimat i dobra jakość jedzenia (choćby dostęp do kakao pełnego antyutleniaczy) powodują, że bardzo rzadko zapadają na choroby nowotworowe (wiedza uzyskana od przewodnika).

Drugie oblicze wyspy jest mniej kolorowe. Mieszczące się tam plantacje trzciny cukrowej zatrudniają haitańczyków. Niskie wynagrodzenie za ich pracę nie pozwala na więcej niż życie w chatach wykonanych z blachy falistej, bez wody i prądu. Dzieciaki z bieda dzielnic często żebrzą na ulicach lub pracują jako pucybuci. Bardzo wstrząsnęła mną też wizyta na lokalnym targu. Sprzedawane tam owoce, warzywa, zioła, przyprawy, a także ryby i mięso były wyłożone na prowizorycznych stołach czy ladach w temperaturze otoczenia: jedyne 30oC w cieniu… Smród, jaki roztaczał się z mięsa był nie do zniesienia. Po powrocie do hotelu nie było mowy o żadnym jedzeniu, i tak nic bym nie przełknęła.

Na koniec, wychodząc z targu, natknęłam się na żebrzącego człowieka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, bo ludzie w tak krytycznej sytuacji zdarzają się wszędzie, gdyby nie fakt, że miał niczym nie zabezpieczoną stomię. To spotkanie ze stomikiem bardzo mną poruszyło. Człowiek żebrał o jedzenie i drobne datki, o sprzęcie stomijnym nie miał pewnie pojęcia. Naszła mnie wtedy refleksja, że każdy stomik w naszym kraju, który ma dostęp do worków i ma możliwość rozwiania każdej wątpliwości, nie powinien przejmować się faktem posiadania stomii, tylko cieszyć się pełnią życia, nawet jeśli czasem dopadają nas jakieś kłopoty. Pozytywne myślenie i radość życia sprawiają, że łatwiej potrafimy sobie poradzić z wieloma problemami, które nas czasem dotykają.

Dominikana to wręcz wyśniony raj, a jednocześnie kraj olbrzymich sprzeczności i nierówności społecznych. Mimo wszystko ludzie tam zarażają pozytywną energią i każdego obdarowują uśmiechem. Weźmy z nich przykład i uśmiechajmy się i my. Tam wszyscy są radośni, niezależnie od miejsca i warunków zamieszkania. Bo radość życia to nie stan na koncie i ilość posiadanych przedmiotów, to stan ducha i umiejętność dostrzegania pozytywnych detali.

Pozdrawiam Was! Z uśmiechem, oczywiście!